آموزش زبان دایلو در اینجا به بررسی کامل ادبیات زبان انگلیسی می پردازد و درباره چگونگی آن در دوران مختلف تاریخ، شاعر ها و نویسندگان معروف ادبیات انگلیسی توضیحاتی را ارائه می دهد. پس این مطلب را تا انتها مطالعه بفرمایید.
مقدمه ای درباره ادبیات زبان انگلیسی:
زبان انگلیسی در حدود بیش از 1400 سال توسعه یافته است. شکل زبان انگلیسی اولیه از گونه های انگلو فریسی بوده است که توسط ساکنین انگلو ساکسون در قرن پنجم به بریتانیا وارد می گردد که نام آن انگلیسی باستان (Old English) است. انگلیسی میانه (Middle English) در اواخر قرن یازدهم با فتح انگلستان توسط نرمن ها شروع شد.
انگلیسی مدرن اولیه در اواخر قرن 15 شروع شد که با ورود پرس چاپ به لندن و تورات پادشاه جیمز و همچنین دگرگونی بزرگ واکه ها همراه بود. به وسیله نفوذ امپراطوری بریتانیا، زبان انگلیسی در سراسر دنیا از قرن هفدهم گسترش یافته است. در ادامه، ادبیات زبان انگلیسی در بین سال های 450 الی 1066 را بررسی می کنیم.
ادبیات انگلیسی باستان (450 - 1066):
ادبیات زبان انگلیسی باستان یا ادبیات انگلوساکسون شامل ادبیات باقی مانده که به زبان انگلیسی باستان در انگلو ساکسون انگلستان نوشته شده است که در دوره پس از اقامت ساکسون ها و دیگر قبایل آلمانی در انگلستان می باشد. این نوشته ها پس از عقب نشینی رومیان و پس از فتح نرماندی ها در سال 1066 می باشد.
موضوع این کتاب ها در ارتباط با شعر های حماسی، تاریخ انبیاء، خطبه ها، ترجمه های تورات، آثار حقوقی، شرح وقایع به ترتیب تاریخ و معما ها می باشد. به طور کلی حدود 400 دست نوشته از آن دوران وجود دارد. شعر Widsith که در کتاب Exeter که شعر های انگلوساکسون ها در آن در قرن دهم نوشته شده است، لیستی از پادشاهان قبیله ها را که طبق معروف بودن آن ها و تاثیر آن ها در تاریخ ترتیب بندی شده اند اشاره می شود. در آن آتیلا پادشاه قوم هون اول نوشته می شود سپس Ermanaric که پادشاه اوسترو گوت ها می باشد. پس ادبیات زبان انگلیسی در این دوران بسیار گسترده بوده است.
همچنین در این شعر این احتمال داده شده است که قدیمی ترین اثر موجود می باشد که درباره جنگ بین گوت ها و هون ها صحبت کرده است که در کار های اسکاندیناوی بعد، همانند “حماسه هورور و حیدرک” و “کردار دانمارکی ها” نیز اشاره شده است. لوته هدگر بحث می کند که چنین شعری بسیار قدیمی تر است و به اواخر قرن 6 یا اوایل قرن 7 بر می گردد. علت آن بر اساس دانش نویسنده از مسائل تاریخی و دقتی که حرف های او دارد می باشد و در نتیجه ادبیات زبان انگلیسی به احتمال بیشتر، به زمان های قبل تر نیز بر می گردد.
البته او به این مسئله اشاره می کند که برخی از نویسندگان همانند جان نیل بر این باور اند که چنین کار های هنری مربوط به قرن دهم می باشند. شرح وقایع انگلو ساکسون ها، مجموعه ای سالنامه ها هستند که به زبان انگلیسی باستان نوشته شده اند که از قرن نهم شروع می شود و تاریخچه انگلو ساکسون ها در آن نوشته شده است.
شعر نبرد مالدون نیز در ارتباط با تاریخ می باشد که تاریخ رخ داد آن مشخص نمی باشد و نبرد مالدون سال 991 را تجلیل می کند که در آن انگلو ساکسون ها موفق به جلوگیری از حمله وایکینگ ها یا جنگجویان اسکاندیناوی نمی شوند. ادبیات انگلیسی یا سنت های شفاهی جایگاه ویژه ای را در فرهنگی انگلیسی باستان داشت و اکثر کار های ادبیاتی برای اجرا نوشته می شد.
شعر های حماسی بسیار معروف بودند و برخی از آن ها شامل بیوولف تا امروز باقی مانده اند. شعر بیوولف معروف ترین کار هنری در ادبیات انگلیسی باستان می باشد و توانسته است که وضعیت حماسه ملی را در انگلستان کسب کند، با وجود اینکه در اسکاندیناویا اتفاق می افتد. همچنین تنها دست نوشته باقی مانده Nowell Codex می باشد که تاریخ دقیق آن مشخص نمی باشد، اما بسیاری بر این باور اند که در نزدیک سال 1000 نوشته شده است. محتوای شعر بیوولف مربوط به قرن 8 و اوایل قرن 11 می باشد.
تقریبا تمام نویسندگان انگلو ساکسون ناشناس هستند و 12 نفر از آن ها از طریق نام هایی از منابع باستانی شناخته شده اند و از این تعداد، تنها 4 نفر از آن ها با کار های هنری بومی خود شناخته شده اند که نام آن ها کدمون، سنت بید، آلفرد بزرگ و کینی ولف می باشد. کدمون قدیمی ترین شاعر ادبیات انگلیسی است که نام آن شناخته شده است و تنها شاهکار هنری باقی مانده او (سرود کدمون) به احتمال زیاد مربوط به اواخر قرن 7 می باشد.
این شعر یکی از شعر های قدیمی ادبیات زبان انگلیسی باستان می باشد که به همراه نوشته های خطی بر روی سنگ Ruthwell که با حروف رونی نوشته شده اند و جعبه Franks همگی 3 تا از نامزد های زبان انگلیسی باستان می باشند. همچنین این شعر یکی از قدیمی ترین مثال های شعر به زبان ژرمنی می باشد. شعر “رویای رود” بر روی صلیب Ruthwell حکاکی شده است.
دو تا از شعر های انگلیسی باستان که مربوط به اواخر قرن 10 هستند، شامل “سرگردان” و “دریانورد” می باشد. هر دوی آن ها دارای تم های مذهبی هستند و پروفسور ریچارد مارزدن از دانشگاه ناتینگهام، شعر “دریانورد” را به عنوان یک شعر اغراق آمیز و آموزنده خطاب می کند که در آن دشواری های دریانوردی در زمستان، به عنوان استعاره ای در مقایسه با دشواری هایی که افراد مسیحی متعهد با آن ها روبه رو می شوند استفاده شده است.
در میان انگلو ساکسن های انگلستان، روزگاران قدیم فراموش نشده بود و تعدادی از شعر های ادبیات انگلیسی باستان با متون فلسفی دوران میانه تطابق دارد. طولانی ترین آن ها شعر آلفرد بزرگ است که ترجمه قرن نهم بوئتیوس به نام “آسایش فلسفه” یا (The consolation of philosophy) می باشد.
ادبیات انگلیسی میانه (1066 - 1500):
پس از فتح انگلیس توسط نرمندی ها در سال 1066، شکل نوشتار انگلو ساکسون محبوبیت کمتری پیدا کرد. در چنین حکومت اشرافی، زبان فرانسه به عنوان زبان جدید دادگاه ها، مجلس و جوامع سیاسی انتخاب شد. در حالیکه متهاجمین کم کم یکپارچه شدند، زبان و ادبیات آن ها به هم پیوست و همانند زبان بومی شد. همچنین گویش های نرماندی طبقه حاکمین، تبدیل به انگلو نرماندی شد.
از آن موقع به بعد تا قرن 12، انگلو ساکسون به شکل تدریجی به انگلیسی میانه دگرگون شد. قدرت سیاسی دیگر در دستان انگلیسی ها نبود و زبان ادبیاتی ساکسون غرب، تاثیری نداشت و ادبیات انگلیسی میانه با استفاده از گویش های مختلف بر طبق مناطق، فرهنگ و وضعیت نویسندگان نوشته شد. در این دوره، ادبیات مذهبی محبوبیت بیشتری را جذب کرد و تاریخ انبیاء نوشته شده و به زبان های دیگر ترجمه شد. همانند “زندگی سنت آدری” و “ادمر”.
در پایان قرن دوازدهم، شاعر “لامون” در شعر Brut، زبان نرماندی فرانسوی شاعر “وس” را مطابقت داد تا اولین اثر هنری ادبیات زبان انگلیسی را تولید کند که به وسیله آن داستان های “شاه آرتور” و “شوالیه های میز گرد” را ارائه دهد. همچنین این کار اولین تاریخ نگاری بود که به زبان انگلیسی نوشته شده بود (به جز شرح وقایع انگلو ساکسون).
ترجمه های تورات انگلیسی میانه، همانند “تورات Wycliffe”، کمک کرد تا زبان انگلیسی یک زبان ادبیاتی شود. نام این کتاب امروزه به گروهی از ترجمه های تورات به زبان انگلیسی میانه اختصاص داده می شود که تحت نظر “جان وایکلیف” ساخته شده اند. آن ها در بین سال های 1382 و 1395 رو نمایی شدند. این ترجمه های تورات، انگیزه اصلی و علت ایجاد “لولاردی” بودند که یک جنبش پیش از اصلاحات بود که امتناع از پذیرفتن تعالیم کلیسای کاتولیک رومی کرد.
یک ژانر ادبیاتی دیگر، نوشته های رمانس، از قرن سیزدهم بر اساس ادبیات زبان انگلیسی آن زمان دیده می شود که شروع آن با رمانس های “پادشاه هورن” و “هاولوک” که بر اساس نوع اصلی انگلو نرماندی می باشد، همانند داستان “رمانس هورن”. اما در قرن 14 بود که نویسندگان بزرگ انگلیسی ظاهر شدند. آن ها “ویلیان لنگلند”، “جفری چاسر” و “شاعر گاوین” بودند که معروف ترین کار هنری “شاعر گاوین” به نام “سر گاوین و شوالیه سبز” نام دارد.
شعر “پی یرز شخم زن” از لنگلند یا “دید ویلیام از پی یرز شخم زن”، یک شعر تمثیلی به زبان انگلیسی میانه است که به شکل بدون قافیه نوشته شده است. رمانس ” سر گاوین و شوالیه سبز” در اواخر قرن 14 با ادبیات انگلیسی میانه نوشته شده است که یکی از داستان های بهتر شناخته شده آرتوری می باشد. با توسعه پیدا کردن از سنت های ولزی، انگلیسی و ایرلندی، “سر گاوین” تاکید ویژه ای بر اهمیت عزیت و جوانمردی می کند.
در دست نوشته ای که از سر گاوین وجود دارد، 3 تا شعر دیگر نیز نوشته شده است که امروزه به طور کلی به عنوان کار های هنری همان هنرمند برداشت می شود که شامل یک شعر سوگواره و شعر”مروارید” می باشد. نوع گویش در ادبیات انگلیسی این شعر ها از مرکز انگلستان، به میزان زیادی متفاوت از شعر های “چاسر” از لندن می باشد. اگرچه تاثیر فرانسوی در صحنه های دادگاه “سر گواین” دیده می شود، در شعر ها کلمات گویش های مختلف نیز دیده می شود که منشاء اسکاندیناوی داشته که متعلق به شمال غربی انگلستان بودند.
زبان انگلیسی میانه تا دهه 1470 باقی ماند، زمانی که استاندارد “چاسری” که شکل لندنی انگلیسی بود گسترش یافت و چاپ پرس شروع به استاندارد سازی کردن زبان کرد. شاعر ادبیات انگلیسی “چاسر” امروزه بیشتر به خاطر “حکایت های کنتربری” معروف است که مجموعه ای از داستان ها هستند که با ادبیات انگلیسی میانه نوشته شده اند که اکثر به صورت شعر و در برخی قسمت ها به صورت نثر می باشند.
این داستان ها به صورت رقابت های داستان سرایی توسط گروهی از زائران که از منطقه سات ارک لندن به مقبره توماس بکت در کلیسای جامع کنتربری می رفتند ارائه شده اند. چاسر یک شخصیت بزرگ در توسعه مشروعیت محلی ادبیات انگلیسی میانه بوده است. این در حالی است که زبان های ادبیاتی اصلی در انگلستان، تا آن موقع فرانسوی و لاتین بوده اند.
در این زمان ادبیات در انگلستان به زبان های گوناگونی نوشته می شد که شامل لاتین، فرانسوی نرماندی و انگلیسی بود. مخاطبین ادبیات انگلیسی در قرن چهاردهم چند زبانه بودند و توسط شاعر “جان گاور” در بین سال های (1330 – 1408) نشان داده شده است. گاور به عنوان فردی که در زمان “لنگلند” حضور داشته است و دوست صمیمی چاسر بوده است، بیشتر به خاطر 3 اثر هنری شناخته شده است. آثار او شامل “آینه Omme” (Mirroir de l’Omme)، شعر “صدای گریه یک نفر” (Vox Clamantis) و “اعتراف عاشق” (Confessio Amantis) می باشد.
اینها اشعار طولانی هستند که به ترتیب به زبان های آنگلو نرماندی، لاتین و انگلیسی میانه نوشته شده اند که به یکدیگر با وضعیت ها سیاسی و معنوی مرتبط می باشند. همچنین شاهکار های بزرگ هنری دیگری نیز در قرن 14 خلق شدند که متعلق به “جولین نورویچ” سال (1342 – 1416) و “ریچارد رول” می باشند. خیلی ها بر این باور اند که کتاب “آگاهی از عشق الهی” (Revelations of Divine Love) سال (1393)، اولین کتاب منتشر شده می باشد که توسط یک خانوم با استفاده از ادبیات انگلیسی آن زمان نوشته شده است.
یک شاهکار هنری دیگر که متعلق به قرن 15 می باشد، به نام “مرگ آرتور” یا (Le Morte d’Arthur) است که توسط نویسنده “توماس مالوری” نوشته شده است و چاپ آن به وسیله اولین چاپخانه دار انگلیسی “ویلیام کاکستون”در سال 1485 صورت گرفته است. این کتاب مجموعه ای از رمانس های آرتوری انگلیسی و فرانسوی می باشد و در میان اولین کتاب هایی است که در انگلستان به چاپ رسید. هنگامی که در سال های بعد، علاقه و توجه بیشتری به داستان های آرتوری شد، این کتاب معروف تر و تاثیر گذار تر بود.
تئاتر قرون وسطی به چه شکل بوده است؟
در قرو وسطی، دراما به زبان های بومی اروپا، احتمالا از نیایش سرایی ها شکل گرفته است. نمایش کرامات در ایوان های کلیسا های جامع توسط بازیگران روز های جشن اجرا می شد. نمایش نامه های مربوط به معجزه، نمایش کرامات و نمایش های اخلاقی یا معنوی، کم کم به دراما های پیشرفته تر تکامل یافت، همانند آن هایی که در صحنه های الیزابتی دیده می شود، پس در آن دوره ادبیات انگلیسی در چنین جوی استفاده می شده است.
یکی از شکل های دیگر تئاتر قرون وسطی “نمایش های مامورین” می باشد که نوعی تئاتر خیابانی ابتدایی است که در ارتباط با “رقص موریس” می باشد.
تم چنین نمایش هایی بیشتر بر روی “سنت جورج و اژدها” و “رابین هود” می باشد. این ها داستان های باور عامیانه یا “فولکلور” بودند که داستان های قدیمی را بازگو می کردند و بازیگران از یک شهر به شهر دیگر سفر می کردند که در عوض دریافت پول و مهمان نوازی، چنین نمایش هایی را اجرا می کردند. نمایش کرامات و معجزه در میان ابتدایی ترین نمایش هایی است که به شکل رسمی در اروپای وسطی شکل گرفته اند.
نمایش کرامات وسطی بر روی ارائه داستان های تورات تمرکز داشت که در کلیسا ها به همران تناوب خوانی اجرا می شد. آن ها از قرن 10 الی 16 تکامل یافتند و به اوج معروفیت خود در قرن 15 رسیدند تا اینکه با شکل گیری تئاتر حرفه ای، قدیمی شدند. 4 مجموعه از نمایش هایی که به صورت کامل یا تقریبا کامل با استفاده از ادبیات انگلیسی از کتاب مقدس تورات که مرتبط با نمایش های اواخر دوره وسطی می باشد وجود دارد. کامل ترین آن ها ” چرخه یورک” از 48 برگزیده می باشد که در شهر یورک در وسط های قرن 14 الی 1569 اجرا شدند.
در کنار درامای انگلیسی میانه، سه تا نمایش دیگر نیز باقی مانده اند که به زبان کورنی هستند و نام آن “Ordinalia” که مجموعه ای از 3 نمایش کرامات قرون وسطی می باشد است. با فاصله گرفتن از نمایش کرامات بر پایه مذهب قرون وسطی، نمایش های معنوی، ژانر سرگرمی های تئاتر قرون وسطی و اوائل دوره “تودور” بود که حرکتی به سمت تئاتر دنیوی تر در اروپا بود.
نمایش های اخلاقی یا معنوی نوعی تمثیل هستند که در آن قهرمان های داستان با ویژگی های اخلاقی انسان انگاری شده گوناگونی رو به رو می شوند که آن ها را مجبور به انتخاب زندگی خدایی به جای زندگی شیطانی می کنند. این نمایش ها بسیار در اروپا در قرن های پانزدهم و شانزدهم معروف بودند. نمایش آدمیزاد (Everyman) متعلق به اواخر قرن 15 می باشد. همانند تمثیل جان بانیان به نام “سیر و سلوک زائر”، با بررسی ادبیات انگلیسی نمایش آدیمزاد، متوجه خواهید شد که درباره رستگاری مسیحیت با استفاده از شخصیت های تمثیل صحبت می کند.
ادبیات انگلیسی رنسانس (1500 - 1660):
پس از اینکه ویلیام کاکستون در 1476 دستگاه پرس چاپ را در انگلستان وارد کرد، ادبیات انگلیسی بومی شکوفا شد. تغییرات اصلاحی در انگلستان (Reformation) موجب شد که انگیزه ای برای تولید نیایش سرایی محلی بوجود آید که سر انجام با عث شکل گیری “کتاب دعای مشترک” در سال 1549 شد که تاثیر بسیاری بر زبان ادبی داشت.
رنسانس انگلیسی یک جنبش فرهنگی و هنری در انگلستان بود که از اواخر قرن پانزدهم تا قرن 17 به طول انجامید. این پدیده ها مرتبط با رنسانس پان اروپایی بودند که بسیاری بر این باور اند که در اواخر قرن 14 در ایتالیا شروع شد. همانند اکثر قسمت های اروپای شمالی، انگلستان نیز کمتر تاثیر توسعه را تجربه کرد و انجام چنین پیشرفت هایی تا بیش از یک قرن بعد زمان برد. سبک ها و دیدگاه های دوره رنسانس در نفوذ به انگلستان کند بودند و عصر الیزابت در نیمه دوم قرن 16، معمولا به عنوان اوج دوره رنسانس ادبیات انگلیسی درنظر گرفته می شود.
چنین نفوذ ایتالیایی را همچنین می توان در شعر های “توماس ویت” (1503 – 1542) نیز یافت که یکی از ابتدایی ترین شاعران دوره رنسانس انگلیسی بوده است.
او مسئول ابتکار عمل های زیادی در اشعار انگلیسی بوده است و به همراه “هنری هووارد”، سبک غزل را از ایتالیا به انگلستان در اوئل قرن شانزدهم وارد کرد.
ادبیات انگلیسی در عصر الیزابتی (1558 - 1603):
اشعار:
شاعر انگلیسی “ادماند اسپنسر” یکی از مهمترین شاعرین عصر الیزابت بود و شعر ملکه پریان که شعری حماسی و تمثیلی خارق العاده می باشد که خاندان تودور و الیزابت یکم انگلستان را تجلیل می کند. یک شخصیت بزرگ دیگر، فیلیپ سیدنی شاعر ادبیات انگلیسی است که آثار او شامل “استروفیل و استلا”، “پوزش برای شعر” و “آرکادیا” می باشد. اشعاری که به منظور تنظیم آن برای آواز ها سروده شده اند، همانند اشعار توماس کامپیون معروف شدند. این در حالی است که ادبیات چاپ شده رواج بیشتری در خانوار ها پیدا کرد.
دراما:
نمایش های اولیه در عصر الیزابت “تراژدی Gorboduc” توسط “توماس سک ویل” و “توماس نورتون” بوده اند و همچنین “تراژدی اسپانیایی” که اثر نمایش نامه نویس “توماس کید” می باشد. تراژدی گوربوداک بیشتر جالب توجه است، زیرا اولین “درامای شعری” به زبان انگلیسی است که از سبک شعر بی قافیه استفاده می کند. تراژدی اسپانیایی، یک تراژدی عصر الیزابت است که توسط توماس کید بین سال های 1582 الی 1592 نوشته شده است که در زمان خود بسیار معروف بوده است. این تراژدی موجب شد که ژانر جدیدی در ادبیات تئاتر انگلیسی به نام “فاجعه انتقام” یا “نمایش نامه انتقام” شکل بگیرد.
ویلیام شکسپیر در این عصر به عنوان شاعر و نمایش نامه نویس بسیار برجسته می باشد. شکسپیر نمایش نامه هایی در انواع ژانر ها نوشت که شامل “تاریخ شکسپیر” (مثل ریچارد سوم و هنری چهارم)، تراژدی ها (هملت، اوتلو و مک بث) و کمدی (مثل رویای شب نیمه تابستان، هرجور که بخوای و شب دوازدهم) و رمانس ها و آثار تراژدی کمدی. زندگی حرفه ای شکسپیر در عصر جاکوب نیز مطرح می باشد.
شخصیت های مهم دیگری که در عصر الیزابت وجود داشتند شامل کریستوفر مارلو، بن جانسون، توماس دکر، جان فلتچر و فرانسیس بیمونت هستند.
ادبیات انگلیسی در دوران جاکوبی (1603 - 1625):
دراما: در اوائل قرن هفدهم، شکسپیر نمایش نامه های “problem” و برخی دیگر از بهترین تراژدی های خود همانند “مک بث” و “شاه لیر” را نوشت. در دوره های پایانی او، شکسپیر به سمت رمانس و تراژدی کمدی آمد و 3 نمایش نامه بزرگ دیگر را نیز کامل کرد که شامل “طوفان” می باشد. این نمایش نامه ها کمتر نسبت به تراژدی ها تاریک و غمگین هستند، اما این 4 نمایش نامه در لحن بیان جدی تر از کمدی های دهه 1590 هستند و همچنین پایان آن ها با مصالحه و بخشش خطا های تراژدی همراه است.
پس از مرگ شکسپیر، شاعر و نمایش نامه نویس “بن جانسون” شخصیت اول ادبیات انگلیسی عصر جاکوبی بود. درک از زیبایی در جانسون مرتبط با قرون وسطی می شود و شخصیت های آثار او فرضیه های مزاج طب سنتی را تجسم می کنند که بر اساس فرضیه های پزشکی آن زمان است. کمدی های جانسون شامل “ولپن” و نمایشنامه “بارثلومیو” در سال 1614 می باشد.
هنرمندان دیگری که سبک جانسون را ادامه دادند، شامل فرانسیس بیمونت و جان فلچر بودند که کمدی معروف آن ها “شوالیه دسته آهن سوزان” که طنزی درباره جمعیت در حال افزایش طبقه متوسط جامعه بوده است. یکی دیگر از سبک های معروف تئاتر در دوران جاکوبی “نمایش نامه های انتقام” بودند که همانطور که اشاره کردیم در عصر الیزابتی توسط توماس کید معروف شد و سپس بعد ها توسط جان وبستر بیشتر توسعه پیدا کرد. از اثر های دیگر می توان به “شیطان سفید” و “دوشس ملفی” اشاره کرد.
تراژدی های انتقام دیگر شامل “The Changeling” که توسط توماس میدلتون و ویلیام رالی نوشته شده اند.
اشعار:
جرج چپمن بیشتر به خاطر ترجمه های 1616 “ایلیاد” و “ادیسه” هومر به اشعار انگلیسی معروف می باشد که این اولین ترجمه کامل هر دو شعر به زبان انگلیسی بوده است و تاثیر بسیاری بر ادبیات زبان انگلیسی داشته است. همچنین ترجمه های جرج چپمن موجب شکل گیری غزل معروف “جان کیت” به نام “On first looking into Chapman’s Homer” که در سال 1816 نوشته شده است می باشد.
شکسپیر غزل های ادبیات انگلیسی را معروف کرد که موجب ایجاد تغییرات بسیاری در سبک فرانچسکو پترارک شد. مجموعه ای از 154 غزل که در ارتباط با تم هایی همانند گذر زمان، عشق، زیبایی و معنویت هستند، اولین بار در 1609 سایز “quarto” منتشر شدند. علاوه بر شکسپیر و بن جانسون، شاعران بزرگ اوائل قرن 17 شامل شاعران متافیزیکی همانند جان دان، جرج هربرت، هنری ووهان، اندرو مارول و ریچارد کراشو بودند. ویژگی سبک آن ها استفاده از شوخ طبعی و خود سری های متافیزیکی است که غیر قابل باور و یا شامل تشبیه ها و استعاره های عجیب هستند.
نثر ها:
مهمترین نثر هنری اوئل قرن هفدهم “تورات پادشاه جیمز” می باشد که بزرگترین پروژه ترجمه در تاریخ ادبیات زبان انگلیسی بوده است در سال 1604 شروع شد و در سال 1611 به پایان رسید. سر انجام سنت ترجمه تورات به زبان انگلیسی توسط ویلیام تیندل آغاز شد و تورات استاندارد کلیسای انگلستان شد.
ادبیات انگلیسی در اواخر دوره رنسانس (1625 - 1660):
اشعار: شاعران متافیزیکی همانند “جان دون” و “جرج هربرت” پس از سال 1625 نیز زنده بودند و بعد ها در قرن 17، نسل دومی از شاعران متافیزیکی شروع به نوشتن کردند که شامل ریچارد کراشو، اندرو مارول، توماس تراهرن و هنری ووهان بودند.
شاعران اسب سوار (Cavalier)، گروه دیگری از شاعران قرن هفدهم بودند که از طبقه ای از جامعه که از پادشاه چارلز اول در جنگ داخلی انگلستان حمایت می کردند تشکیل شده بودند.
معروف ترین شاعر های Cavalier، شامل رابرت هریک، ریچارد لاولیس، توماس کرو و جان ساکلینگ بودند. آن ها یک گروه رسمی نبودند، اما همه آن ها تحت تاثیر اثر های هنری بن جانسون قرار گرفته بودند. اکثر شاعرین Cavalier، درباری بودند که استثنا هایی نیز وجود دارد. برای مثال رابرت هریک، یک درباری نبود، اما سبک او همانند Cavalier ها بود. آن ها از تمثیل و نشانه های کلاسیک استفاده می کنند و تحت تاثیر نویسندگان رومی همچون “هوراس”، “سیسرون” و “اووید” قرار گرفته اند.
آخرین شاعر بزرگ دوره رنسانس ادبیات انگلیسی “جان میلتون” بود و آثاری را تا قبل از 1660 منتشر کرد که شامل “L’Allegro”، “Il Penseroso”، “Comus” و “Lycidas” بودند. اما آثار بزرگ حماسی او شامل “بهشت گمشده” می باشد در دوران بازگشت سلطنت نوشته شدند.
ادبیات انگلیسی در دوران بازگشت سلطنت (1660 - 1700):
این دوران را که به آن “Restoration” می گویند، شامل ادبیات انگلیسی “بهشت گمشده” و “سدوم” می باشد. همچنین در این دوران اثر های هنری و رخ داد های بسیاری همچون “دو رساله درباره حکومت” پیدایش “جامعه سلطنتی”، آزمایش ها و اندیشه های “رابرت بویل”، تعرض های شدید نسبت به تئاتر توسط “جرمی کلیر”، بنیان گذاری “نقد ادبی” از شاعر “جان درایدن” و ترویج اولین روزنامه ها رخ داد.
وقفه رسمی در فرهنگ ادبی که توسط سانسور و استاندارد های اخلاقی افراطی ایجاد شده بود، باعث شد که شروع جدیدی برای کلیه سبک های ادبی پس از دوران Restoration ایجاد گردد. در طی حکومت موقتی، نیرو های سلطنتی که وابسته به دادگاه چارلز اول بودند به همراه “چارلز دوم” 20 ساله تبعید شدند.
اشعار:
جان میلتون که یکی از شاعرین بزرگ ادبیات انگلیسی بود، درباره جریانات مذهبی و تحول های سیاسی می نویسد. میلتون بیشتر به خاطر شعر حماسی او به نام “بهشت گمشده” و اشعار دیگر که به آن ها اشاره کردیم معروف می باشد. شعر ها و نثر های میلتون، نشانگر عقاید شخصی عمیق، اشتیاقی برای آزادی و خود مختاری بوده و مشکلات ضروری و نوسان های سیاسی دوران او می باشد. نثر Areopagitica که از آن تجلیل شده است، به منظور محکوم کردن سانسور پیش از انتشار توسط وی نوشته شده است.
مهمترین سبک شعری در آن زمان طنز (Satire) بوده است و به طور کلی انتشار آن به صورت ناشناس صورت می گرفته است، زیرا خطر های بزرگی در ارتباط داشتن با طنز (Satire) وجود داشت. شاعر بزرگ “جان درایدن” یکی از شاعرین انگلیسی، منتقد ادبی، مترجم و نمایش نامه نویس بود که جایگاه بزرگی را تا به حدی در دوران Restoration داشت که آن دوران در میان افراد ادبی به “دوران درایدن” معروف شد.
او شعر دوبیتی حماسی پنج هجایی را به عنوان استاندارد شعر ادبیات انگلیسی تعیین کرد. بزرگترین دستاورد های درایدن شامل اشعار طنز در اثر هایی همچون “Mack Flecknoe” می باشد. شاعر دیگری به نام “الکساندر پوپ” تاثیر پذیری زیادی را از درایدن داشت و اغلب از عبارت های او استفاده می کرد. نویسندگان دیگر در قرن 18 نیز به طور مساوی تحت تاثیر اثرات درایدن و پوپ قرار می گرفتند.
نثر ها:
نثر های دوران Restoration بیشتر تحت سلطه نوشته های مذهب مسیحیت بودند، اما در این دوران شروع 2 ژانر دیگر نیز آغاز شد که شامل افسانه و روزنامه نگاری بود که تاثیر آن در دوران بعد بیشتر می شود. نوشته های مذهبی اغلب وارد مسائل سیاسی و اقتصادی می شد، همانطور که نوشته های سیاسی و اقتصادی به مسائل مذهبی اشاره هایی می کرد.
همچنین، در این دوران “جان لاک” بسیاری از کار های فلسفی خود را نوشت. نوشته “دو رساله درباره حکومت” وی که بعد ها موجب ایجاد انگیزه در متفکرین انقلاب امریکا شد. در این دوره اکثر نوشته های حامی فرقه گرایی، ملایم تر شدند، اما تند روی و افراط، پس از دوران Restoration نیز باقی ماند. نویسندگانی همچون جان میلتون مجبور به بازنشستگی شدند و نویسندگانی که موعظه خوانی بر علیه سلطنت می کردند، تا حدی سرکوب شدند.
در طی دوران بازگشت سلطنت، رایج ترین روش دریافت اخبار، با دریافت روزنامه قطع بزرگ صورت می گرفت. همچنین غیر ممکن است که بتوان به طور دقیق شروع رمان به زبان انگلیسی را مشخص کرد. اما زندگی نامه های خیالی و افسانه های طولانی، شروع به متفاوت بودن کردند که در همین دوران بازگشت سلطنت ایجاد شد.
یک سنت افسانه ای رمانس در فرانسه و اسپانیا معروف بود و یکی از اشخاص بزرگی که موجب ترویج رمان در دوران Restoration بود، “افرا بن” نام دارد که نویسنده کتاب “برده سلطنتی” می باشد که اولین رمان نویس حرفه ای خانوم می باشد.
دراما:
به محض اینکه ممنوعیت رژیم پوریتین نسبت به نمایش بر روس صحنه در عموم برداشته شد، دراما خود را باز سازی کرد و ترویج یافت. نمایش نامه های ادبیات انگلیسی در اوائل دوران بازگشت سلطنت، کمدی های غیر احساسی یا “سخت” بودند که توسط جان درایدن، ویلیام ویچرلی و جرج اثرج نوشته شدند که جو و محیط دادگاه را نشان می دهند و یک سبک زندگی اشرافی را تجلیل می کند. پس از کاهش شدید دراما هم از نظر کیفیت و هم از نظر تعداد در دهه 1680، در اوسط دهه 1690، به صورت مجدد دراما و بیشتر از نوع کمدی رواج یافت.
کمدی هایی همانند “روش دنیا” توسط “ویلیام کانگریو” و “the relapse” که اثر “جان ونبرا” می باشد، ملایم تر بودند و از نظر اخلاقی بیشتر با سطح متوسط جامعه هم خوانی داشتند. آن ها بسیار از سبک ادبی “Extravaganza” اشرافی 20 سال قبل متفاوت تر بودند و برای مخاطبین گسترده تری نوشته شده بودند.
ادبیات انگلیسی دوران آگوستین قرن هجدهم (1700 - 1750):
ادبیات قرن هجدهم نشان دهنده دوران روشن فکری یا دوران دلیل و منطق بود که دیدی عقلایی نسبت به مسائل مذهبی، اقتصادی، سیاسی و اجتماعی شکل گرفت.
فیلسوف هایی که از اکتشافات قرن قبل توسط نیوتون و نوشته های جان لاک، فرانسیس بیکن و رنه دکارت انگیزه گرفته بودند، نقش مهمی در طرز فکر عقلایی این دوره داشتند.
آن ها به دنبال کشف قوانین معتبر جهانی در ارتباط با بشریت، طبیعت و جامعه بودند. آن ها به شکل های مختلف به مقامات علمی و مذهبی، تعصب، نابرد باری، سانسور و محدودیت های اجتماعی و اقتصادی توهین می کردند. آن ها دولت را وسیله صحیح و معقول برای پیشرفت می دانستند.
اشعار:
در این دوران بود که شاعر “توماس جانسون” شعر ملانکولی خو به نام “فصل ها” و ادوارد یانگ نیز شعر خود به نام “افکار شب” را نوشت، اگرچه بی نظیر ترین شاعر ادبیات انگلیسی آن دوران الکساندر پوپ بوده است. همچنین این دوران زمانی بود که رقابت زیادی بر سر انتخاب بهترین شکل “ادبیات شبانی” وجود داشت.
امیدواریم که با مطالعه این متن، با ادبیات زبان انگلیسی تا اوائل قرن هجدهم آشنا شده باشید و توانسته باشیم که به بسیاری از سوالات شما پاسخ دهیم.
برای شروع دوره خود، فرم ثبت نام را تکمیل نمایید و با ما تماس بگیرید.
